Literatuur

Als ik nu ga slapen

Als ik nu ga slapen
En morgen niet meer wakker word
Ben ik weltevreden en voldaan
En al zal ik er niet meer over denken
Ben ik tevreden met het pad door mij begaan.

En als ik nu ga slapen
En morgen gewoon weer wakker word
Ben ik ook tevreden en voldaan
Maar zal ik er wel over denken
Is dit wel het juiste pad door mij begaan?

Bekentenis

Papa

Ik loog

Ik heb geen donkere krullen, geen dichte baard

Ik eet varken, melk en vis alles door elkaar

Ik geloof niet, al helemaal niet in het beloofde land

Mijn Marokkaanse vriendin loopt hand in hand

Met mij. Met mij, ik, rokend, zuipend, blowend

Jouw hele verleden nonchalant overkomend.

Papa

Ik loog

Ben blond, heb blauwe ogen

Maar deed het voor jou.

Grote beer

Grote bruine beer zit zachtjes voor het raam.

Hij ziet de mensen rennen en stormen en tieren.

Maar hollen hoeft hij niet

Want grote bruine beer is ziek.

Grote bruine beer zit zoetjes in een stoel.

Hij hoort sirenen krijsen en mensen klieren.

Maar hij zit, grote beer

Want grote bruine beer hoeft niet meer.

Grote beer ziet mensen doodgaan

En creperen door zijn plastic ogen.

Buiten heerst de macht der groten

Grote beer blijft voor het raam.

Grote beer ziet ouders schreeuwen

Ik ben groot en jij bent klein:

(Zijn dichte vacht is warm en fijn)

Het synthetisch geeuwen.

En grote bruine beer wordt moe

En denkt keer op keer:

Ik ben ziek en ga ook dood

Maar was iedereen maar een grote bruine beer.

De diepere lagen achter Don Juan

Onbevangen is het leven

Verleden bepaalt slechts mijn streven

Naar het teniet doen van angst.

Ik ben een hemel van een vangst.

The Matrix

Ik maal en ik maal en ik maal maar door
Mijn gedachten vervagen gestaag
Mijn geest maakt plaats
Voor alles wat leeg is en laag
Maak plaats, maak plaats, maak plaats.

Men jaagt en jaagt en jaagt en zingt in koor
Hun verlangen wil maar al te graag
Hun mars in maat
Naar alles wat week is en vaag
Men gaat, men gaat, men gaat

En graait en graait en graait
Tot het te laat is.

Ongetiteld

Sommige schrijvers kunnen maar over één ding schrijven
Liefde bestaat zeggen zij dan
Liefde is de essentie van alles! – zeggen zij dan
Dus spuien zij hun gebroken hart
In gebroken letters en gebroken zinnen
En zelfs in gebroken punctie


En het is waar
Er zit veel liefde in de bij die zoemt
De bloem die bloeit
Maar waarom moet dat verwoord worden
In romantische pathetiek?
In haat en adoratie van een vrouw?
In smacht en afstoten, in trouw?

Wat men nooit waar kan maken.

De bij die zoemt, is een bij die zoemt
Een bloem bloeit op de sappen der natuur
Maar bloed of passie zal zij haar sap niet noemen
Het is levensbehoud

Het zal met karakters te maken hebben:
Schrijvers die maar over één ding kunnen schrijven

En een vrouw is heel erg mooi
En een vrouw verliezen doet heel erg pijn
Maar een poes of een hond is ook liefde
En zelfs de steen in een snel stromende rivier
Of een mooie wolkenlucht
Of een vrucht
Een mier
Zwoegend en zwetend met een eigenlijk te groot stuk brood





Het geluid

Ik weet niet wat het is ik hoor een geluid
Een geluid waarvan ik niet weet wat het is
Een geluid dat bedrukt klinkt en giert en suist
Ik weet niet wat het is maar het wil eruit.

Ik weet niet wat ik hoor het is een geluid
Een geluid waarvan ik weet dat ik het hoor
Een geluid dat hard opkomt en tiert en ruist
En raast en rukt en ragt alles onderuit.

Ik word een beetje bang van dat geluid.

Het slurpt en vreet en pakt en leeft van angst
Een geluid dat brult en beeft en dendert voort
Een geluid dat schurkt en zit mij achterna
En het trekt en vraagt en neemt mij weldra.





Ieder mens

Misschien
Is de grootste liefde die een mens kan bereiken, het overwinnen van wrok
Daniel Lohues zong het lied: Ieder mens heb een krus te drage
Ieder mens heeft een kruis te dragen
Dagen, maanden, jaren zal ik het mij herinneren, zelfs
Verlaten, oud of desolaat, alleen of heel erg behoeftig
Ieder mens heb een krus te drage

Het is misschien wel de mooiste zin die ik ooit hoorde
Lohues herinnert mij aan wie ik wil zijn: mijzelf
Gerespecteerd om mijzelf, mijn maskers afgeschud
Geen schijn, venijn in mijn ziel
Sommige van mijn vrienden dragen mooie kleren
Anderen interesseert het niets
Sommigen hebben gestudeerd tussen vier muren
Anderen in de weidse weiden der wikkende natuur.

Juist dat maakt een symbiose waarin respect niet meer
Hoeft te bestaan, voortaan slechts
Een ideaal bereikt, ieder mens heb een krus te drage

Mijn vader stelde op een geve moment: Eens waren wij slaven in Egypte
Ik vroeg: “Wat bedoel je daarmee papa?”
Hij reageerde: “Iedereen was ooit een slaaf in Egypte”.
Een symbolische metafoor, een geruststellende wijsheid
Ieder mens heb een krus te drage

Mijn vader huilde voor de televisie toen de muur viel
Mijn vader huilde voor de televisie toen Rabin vermoord werd
Mijn vader huilde voor de televisie toen de Kosovo oorlog uitbrak
Maar als eerste generatie, communistische Jood zei hij:
“Duitsers zijn lieve mensen. Mooi land, Duitland. Aangenaam land”.
“Zij hebben ook geleden”. Waar eenieder een verleden
Heeft, waar eenieder leeft, waar wij weten dat
Iedereen een karrenvracht aan bagage heeft
Daar heeft iedereen een kus te vragen.